„Ја убија мајка ми. Третјакова Људмила Сергеевна“, вели нејзиниот син Сергеј, кој пораснал во таа куќа, цел живот работел во рудникот Засјадко, „а мама во фабрика“. Во 2014 година во Калининскиот реон во напад на украинската војска загина и неговата сестра и двете деца кои ги држеше в раце.
„Му благодарам на Порошенко“, вели Сергеј. Кажете му дека е јунак. Тој го оплакува своите војници пред Меркел, ги жали. А овде никого не жали... Јас ја сакам Украина, но овие кои дојдоа со оружје, подобро нека се свртат и вратат од каде дошле. Одете си! Не ни требате овде! Не ве сакаме овде!“, извикува Сергеј.
„Зошто ја убија оваа жена? Не можам да сфатам. Седеше, плетеше чорапи, никого не гибаше. Зошто ја убија? И сега ќе раструбат дека ние сме го извршиле нападот, дека ние сме убивале, сме пукале самите во себе“.
Репортажата од Донецк можете да ја погледнете на „Фејсбук“ профилот на авторот Сергеј Белоус.
При користење на материјалите на Russia Beyond задолжителен е хиперлинк до изворот од кој е преземен материјалот.
Претплатете се
на нашиот билтен!
Добивајте ги најдобрите стории на неделата директно во вашето сандаче