Кога свештеник во најисточната православната црква во Русија, која се наоѓа на Командорските острови во Беринговиот Море (над 8 илјади километри источно од Москва), ја започна својата утринска литургија во 8 часот наутро, во главниот град претходниот ден дури не ни е завршен. Ниту една друга религија не е толку распространета во Русија; речиси секоја заедница, голема или мала, има своја православна црква.
Не е изненадувачки: Според статистичките податоци, околу 75% од руските граѓани се сметаат за православни христијани. Но, како сето тоа започнало?
Политиката води до промена на верата
До крајот на X век словенските племиња се претежно пагански, различни заедници преферираат и се молат на различни „локални“ богови. А, обичните луѓе апсолутно се согласуваат со тоа. Сакате да освоите битка - принесете жртва на Перун, богот на молњата и војната. Сакате богата жетва - молете се на Мокос, мајката на сите.
Обичните луѓе никогаш нема да се обидат да ја променат својата древна вера, освен под влијание на елитата. Принцезата Ољга (920 - 969 година) е првиот владетел на древна Русија, која ја прифатила христијанската православна вера во 950-те во Византија, но дури нејзиниот внук Владимир (960 - 1015 година) одлучил да ја покрсти целата земја.
Повеќето историчари сугерираат дека амбициозниот Владимир не бил толку загрижен за Христос, бидејќи сакал да ја обедини земјата и да има една влада и една црква. Прво, тој се обидува да го наметне култот на Перун, неговиот сакан пагански бог, но луѓето не го прифаќаат. Затоа неговиот принц имал потреба од подобра опција и моќен странски сојузник.
Избор на религија
Според „Повеста од минатите години“, руска средновековна хроника, Владимир, кој сакал да се истражуваат сите можни опции, поканува свештениците од различни конфесии: византиски православни, католици од светата Римска империја, муслимани од Волга Бугарија и хазарски рабини. Се претпоставува дека тој велел нешто во стилот: „Па, кажи ми сега за твојата вера и импресионирај ме“.
Муслиманот испаднал кога споменал дека исламот забранува пиење. Шокантно, Владимир одговара: „Пиењето е радост на сите Руси, не можеме да постоиме без него“, и веднаш го пуштил човекот.
Рабинот, исто така, не успеал да го инспирира принцот кој го прашал: „Па, добро, ако јудаизмот е толку голем, каде е твојата земја?“ Рабинот збунет одговорил дека Светата земја на неговиот народ била окупирана. „Во ред, рекол Владимир, ако си ја изгубил својата земја, како можам да верувам во твојата религија?“ Затоа Русија ја пропушта шансата и таа да го прифати јудаизмот.
Владимир, исто така, го отфрла германскиот католик кој вели: „Врати се онаму од каде што си дојден, бидејќи нашите татковци ја отфрлија твојата вера и ние ќе го сториме истото“. Останал византискиот свештеник кој успеал да го импресионира принцот.
Неговите пратеници во Константинопол исто така се враќаат фасцинирани од убавината на православните цркви и од богослужбите. Така, самиот Владимир го усвоил православието во 988 година и одлучил неговата земја да ја земе таа вера. Тоа е она што го вели хрониката.
Крштевање со оган
Како и повеќето историчари што претпоставуваат одлуката на Владимир да го избере православното христијанство, имала за цел побрзо да ги подобри врските на Русија со христијанските држави, и не била толку поврзана со чувствата: за древна Русија Византија е важен трговски партнер. Споделувањето на религијата ќе биде од корист за Владимир.
Тој наредил на статуите на старите богови во Киев (тогаш главниот град на Русите) да бидат уништени и фрлени во реката Волхов. Луѓето плачат и ги оплакуваат своите идоли, но не можат ништо да направат. Во пооддалечените и независни градови, Владимир ги испраќа своите команданти на армијата за повторно воспоставување на овие територии. Еден од нив, Добриња, кој мора да изгори многу згради во Новгород за да ги покрсти неговите жители.
Силни традиции
И така, тоа е почеток - речиси илјада години власта во Русија работи со христијанството, промовирајќи ја оваа религија и им дава поддршка на свештениците. Дури кога болшевиците дојдоа на власт во 1917 година и се обидуваа да ја претворат Русија во атеистичка држава, религијата беше забранета, а свештенството - уништено (барем во почетокот на нивното управување). Потоа, политиката станува помалку непријателска, но молитвата и посетата на црквата сè уште не се одобрени во СССР до крајот на осумдесеттите години од минатиот век.
По падот на СССР, православието се враќа во играта и, според официјалните статистички податоци, е доста популарно. Сепак и свештеници, и социолози велат дека многу од луѓето кои се нарекуваат себеси православни, не постат и не одат редовно во црква (79% и 63%) според анкетата од 2014 година. За нив, религијата е само симбол, идентитет.
„Верата не продира во нашиот живот или во секојдневното однесување“, вели Сергеј Кравец, раководител на центарот за православна енциклопедија. Веројатно принцот Владимир би бил разочаран. Или не.