Легендарните облакодери на Москва: Хотел „Ленинград“, најкритикуваниот Сталински блакодер

• Ве очекуваме на Телеграм-каналот https://t.me/rb_makedonija
• Вклучете го во пребарувачот „Show notifications“ (дозволи известувања) за нашиот сајт!
• Пријавете се на нашата неделна мејлинг листа

Локација: Каланчевска улица, 21/40

Година на изградба: 1949-1953.

Што се наоѓа во зградата: хотел „Ленинград“

Како е изграден?

Темелите за хотелот „Ленинград“ беа поставени во 1947 година на 800-годишнината од основањето на Москва. Истиот ден беа поставени темелите и на останатите сталински облакодери. Активната фаза на изградба започна две години подоцна.

Архитектите и авторите на проектот Леонид Полјаков и Александар Борецки долго време се обидуваа да го решат проблемот со изградбата на нестабилното московско земјиште бидејќи токму под новиот хотел течеа две подземни реки, Рибинка и Чечора. Единствено решение беше облакодерите да се постават на челични купови долги 10 метри. Но, сепак постоеше можност хотелот да „потоне“ во таквото земјиште, па затоа се потрудија објектот да биде што е можно полесен. Затоа овој облакодер е најнизок од сите - заедно со кулата е висок само 139 метри.

Хотелот го доби името по Ленинградската железничка станица која што беше во близина, а посетители почна да прима во 1953 година.

Што го прави посебен?

Сталин многу ја сакаше готската и класичната архитектура, па сакаше советските архитекти и дизајнери на ентериер да го комбинираат советскиот монументализам со елеганцијата на готските градби и луксузот на барокот. Оваа архитектонска мешавина подоцна беше наречена „Сталински ампир“ и во тој стил беа проектирани сите облакодери на Сталин.

Меѓутоа, хотелот „Ленинград“ малку се разликуваше од другите облакодери. Во неговиот ентериер е присутно силното влијание на средновековната руска архитектура. На пример, просторијата пред влезот во лифтот е направена во вид на олтарна ниша, главниот влез на облакодерот е дизајниран во стил на трем, а бело-црвено-златната боја на ѕидовите е типична за древната руска архитектура.

Посебно внимание беше посветено на лустерите. Тие личеа на полиелиј, голем свеќник од централниот дел на еден храм, со многу свеќи и кандила, кој ги украсувал православните цркви уште пред владеењето на Петар I. Инаку, еден од бронзените лустери од десната страна на главните скалила е висок 15,5 метри и го зафаќа целиот простор помеѓу првиот и шестиот кат на хотелот. Во моментот на неговото поставување тоа беше најдолгиот лустер на светот, па затоа влезе во Гинисовата книга на рекорди.

Првично хотелот „Ленинград“ имаше 349 соби, а по реконструкцијата во 2008 година нивниот број се намали на 273. Зградата имаше централизирана климатизација (што беше реткост за градбите од тој период), како и засолниште во случај на бомбардирање кое, како и сите други засолништа, никогаш не притреба.

Подоцна беше претворено во козметички салон и спа-центар со голем базен.

Хотелот моментално е во сопственост на синџирот хотели „Хилтон“. Откако од градските власти ги купија акциите на хотелот, новите сопственици во 2008 година извршија целосна реставрација на целата зграда, од надворешната фасада до внатрешните простории и инсталациите.

Зошто овој облакодер не ѝ се допадна на советската власт?

Никита Хрушчов, кој го замени Сталин на местото шеф на државата, не сакаше ниту еден од облакодерите на Сталин. Тој ги сметаше за олицетворение на помпезност и трошење пари. Тој беше поддржувач на нискоградбата, сметајќи дека во Русија има многу земја, така што нема смисла таа да се штеди, и на неа може да се гради едноставно и евтино. Затоа тесните панелни згради, познатите „Хрушчовки“, станаа олицетворение на функционализмот на 1960-тите.

Тоа беше генералниот став на Хрушчов, а што се однесува до хотелот „Ленинград“, сè беше уште полошо. Излезе дека цената на неговата изградба е многу висока, а бидејќи никој не се осмели за тоа да го обвини Сталин и неговата желба да изгради облакодер по секоја цена, дури и на мочурливо земјиште и каде што има подземни реки, вината падна директно врз архитектите.

За да не „потоне“ зградата, што можеше да се случи поради подземните реки, требаше да биде посебно зајакната. Затоа потрошувачката на челик на 1 кубен метар од зградата достигна 39 килограми, што е една третина повеќе отколку во другите облакодери на Сталин. За таквото „прекумерно трошење“ на оскудниот метал во тоа време, Хрушчов им ги одзеде Сталиновите награди и на двајцата архитекти, а архитектот Леонид Полјаков беше отпуштен од „Моспроект“, по што долго време беше тешко болен.

Хотелот беше критикуван уште долго време, сé до 1960-тите. И дури по многу години, во 1978 година, облакодерот беше прогласен за објект на културното наследство.