Колку пати Сталин патуваше во странство?

• Ве очекуваме на Телеграм-каналот https://t.me/rb_makedonija
• Вклучете го во пребарувачот „Show notifications“ (дозволи известувања) за нашиот сајт!
• Пријавете се на нашата неделна мејлинг листа

Советскиот лидер не сакаше да патува во странство. Тој повеќе сакаше да го поминува одморот во својата земја и во неа да се среќава со странските државници. Дури и не сакаше многу да патува со авион.

Во младоста, напротив, сè беше обратно. Во времето на неговата револуционерна работа Јосиф Висарионович (во тоа време се презиваше Џугашвили) мошне често патуваше во странство. Во април 1906 година, тој присуствуваше на Четвртиот конгрес на Руската социјалдемократска работничка партија (РСДРП) во Стокхолм, а во 1907 година присуствуваше на Петтиот конгрес во Лондон.

Во септември 1912 година идниот „татко на народите“ избега од егзил во Сибир и преку цела Европа со фалсификувани документи стигна во Швајцарија, каде што се сретна со Ленин, кој таму беше во егзил.

Откако во 1924 година стана шеф на државата, Сталин само двапати излезе надвор од земјата. Во ноември 1943 година беше на конференцијата на „Големата тројка“ во Техеран, каде што се сретна со претседателот на САД Френклин Рузвелт и премиерот на Велика Британија Винстон Черчил.

Од Москва отпатува со специјален воз до Баку и таму со тешко срце се качи на воен транспортен авион Douglas C-47 Skytrain (кој САД му го испорачаа на СССР врз основа на Законот за заем и наем) и, придружуван од 27 авиони-ловци, ги прелета Каспиското Море за да стигне до Иран.

Втор и последен пат отиде во странство во јули 1945 година, на состанокот на лидерите на „Големата тројка“ во Потсдам. Поради тоа целата железничка траса од границата на СССР до германскиот град во должина од 828 километри беше преправена од стандардниот европски во советскиот широк колосек.

Во специјалниот оклопен воз на Сталин имаше 70 припадници на обезбедувањето. Пред и зад него одеа уште два воза со офицери и војници на НКВД. Покрај тоа, за безбедноста на целата траса на специјалниот воз беа одговорни 17000 војници, што значи дека на секој километар од пругата стоеја на готовност од 6 до 15 војници.