Зошто советските војници никако не го сакаа минофрлачот-лопата?

• Ве очекуваме на Телеграм-каналот https://t.me/rb_makedonija
• Вклучете го во пребарувачот „Show notifications“ (дозволи известувања) за нашиот сајт!
• Пријавете се на нашата неделна мејлинг листа

Се претпоставуваше дека со помош на ВМ-37 војниците ќе можат да го гаѓаат непријателот од далечина од неколку стотици метри, дека со нејзина помош ќе можат да се вкопуваат и да се штитат од куршуми и шрапнели. А тој минофрлач-лопата можеа да го користат и во борба гради в гради.

Излезе дека во реалноста не е сè толку едноставно. ВМ-37 од 1,5 кг беше значително потежок и подолг од обичната деминерска лопата и затоа беше многу незгоден за употреба.

Минофрлач-лопата во Военоисторискиот музеј во Самара.

Altoing (CC BY-SA)

Дури ни како минофрлач ВМ-37 не беше добро решение. Ефектот на фрагментација на мините беше слаб, а дострелот беше краток, така што непријателот со возвратен оган од автоматско оружје и митралези можеше да отвора оган врз војниците на Црвената армија.

Поради недостиг на нишански уреди, минофрлачот-лопата не беше прецизен, а неговото сечило т.е. основата на која стоеше од честа употреба се деформираше. Поради ова, ВМ-37 веќе во февруари 1942 година беше повлечен од употреба.

Во доцните 1970-ти, во советската армија беше направен обид да се рехабилитира идејата за минофрлачот-лопата и беше направен моделот „Вариант“ („Опција“). Меѓутоа, ниту овој проект не се реализираше.

При користење на материјалите на Russia Beyond задолжителен е хиперлинк до изворот од кој е преземен материјалот.