Не пропуштајте!
Придружете се на Russia Beyond на Телеграм за повеќе есклузивни содржини
Поглед на брегот на реката Москва и на ѕидините на Кремљ од Првата и од Втората безимена кула кои се изградени во осумдесеттите години од 15 век и се високи повеќе од 30 метри.
Станува збор за една од најстарите улици во Москва. Името го има добиено по својата највпечатлива знаменитост, древниот Никољски манастир. Во 15 век пред да биде изграден Црвениот плоштад, улицата водела кон Никољската порта на истоимената кула на Кремљ.
Поглед на Кутузовската авенија и на Триумфалната порта. Архитектот Осип Боце ја проектирал Триумфалната порта во спомен на руската победа над Наполеон во 1812 година. Споменикот првобитно се наоѓал на плоштадот Црвена застава и бил еден од бројните спомен-порти поставени на патот по кој руската војска се враќала од Европа. По наредба на советските власти портата е демонтирана во 1936 година. Дури 32 години подоцна нејзината реплика е поставена на Кутузовската авенија.
Поглед на Камергерската и на газетната улица од Кузнецкиот мост. Низ историјата Камергерската улица има променето неколку имиња. Денешното име го има добиено кон крајот на 19 век зашто во тоа време на неа живееле голем број државни чиновници наречени „камергери“. Денес Камергерската улица е пешачка зона на која има скапи барови, ресторани и продавници.
„За залезот на сонцето, високо над градот, на камената тераса на едно од најубавите зданија во Москва, зградата подигната пред околу сто и педесет години, стојат двајца: Воланд и Азазело. Никој не можел да ги види одоздола од улицата, зашто од излишните погледи ги крие балустрада со гипсени вази и гипсени цветови. Но тие го гледаа сиот град, речиси до самите негови рабови“. Вака рускиот писател Михаил Булгаков го опишува Домот на Пашков во романот „Мајсторот и Маргарита“, пишувајќи за зданието кое стана една од најголемите атракции на Москва веднаш штом било изградено во 1786 година. Денес оваа зграда ѝ припаѓа на Руската државна библиотека и може да се посети заедно со туристички водич.
Од 17 до 19 век на улицата Кузнецки мост живееле припадници на благородништвото. Пред Октомвриската револуција од 1917 година улицата била место за бројните трговци и, според современиците, претставувала „вистински храм на луксуз и стил“, зашто тука се наоѓале најразлични продавници. Во согласност со традицијата, и денес на улицата Кузнецки мост, покрај знаменитостите од минатите времиња, се наоѓаат голем број бутици, книжарници и ресторани.
Историјата на Театарскиот плоштад започнува во 1812 година кога Москва претрпела стравотен пожар за време на војната против Наполеон. По војната, за време на изградбата и на обновата, на овој плоштад е подигнат театар, претходник на денешниот Бољшој театар познат како Петровски театар. Најголем дел од плоштадот не им бил достапен на московјаните сѐ до 1911 година, со оглед на тоа дека на него се изведувале воени вежби. Покрај Бољшој театар, на денешниот Тетарски плоштад се наоѓаат и Малиот театар и Рускиот академски младински театар, Трговскиот центар ЦУМ (Централна стоковна куќа), старата зграда на хотелот Метропол, како и зградата во која се одржуваат проби на Бољшој театар, подземен премин поврзан со главната театарска зграда.
До 1921 година водечкиот московски трговски центар на местото на денешниот ГУМ, се нарекувал Горни трговски редови. Тоа всушност била улица со продавници на отворено, некогаш најголемата во Европа, со сопствена електрична и телеграфска централа, банка, па дури и артешки бунар. Преубавата фасада на влезот на овој трговски центар гледала кон Црвениот плоштад, додека ентериерот потсетувал на огромен источен пазар. За време на советската власт ГУМ неколку пати бил затворен, а Сталин дури имал намера и да го урне. И покрај бурното минато, московјаните овој мал „град во град“ го сметаат за симбол на урбаниот живот на руската престолнина. Тука често не доаѓаат за да купуваат, ами за да се шетаат или да уживаат во сладолед.
Библиотеката на Московскиот државен универзитет „М.В. Ломоносов“ (МГУ) на Моховата илица е изградена помеѓу 1897 и 1901 година. Нејзината читална со тркалезен облик е проектирана според примерот на Британскиот музеј во Лондон. Денес тука е сместен Факултетот за новинарство на МГУ.
Бањата Сандуноска го добила своето име според актерот Сили Сандунов (1756-1820) кој ја основал во 1808 година. Кон крајот на 19 и на почетокот на 20 век оваа парна бања, позната под колоквијалниот назив Сандуни, претворена е во луксузен спа-центар во кој често доаѓале богатите државни чиновници и славните личности. Советскиот режисет Сергеј Ејзенштејн во оваа бања има снимено неколку сцени за своите филмови „Оклопницата Потемкин“ (1925) и „Александар Невски“ (1938), а исто така и американскиот режисер Волтер Хил за филмот „Црвено вжештување“ (1988) со Арнолд Шварценегер во главната улога.
При користење на материјалите на Russia Beyond задолжителен е хиперлинк до изворот од кој е преземен материјалот.
Претплатете се
на нашиот билтен!
Добивајте ги најдобрите стории на неделата директно во вашето сандаче