Одот по тенката црвена линија

Руската актерка Наталија Бондарчук беше гостинка на ретроспективата на филмови на Андреј Тарковски. Во интервју за редакцијата на „Руска реч на македонски“ таа зборуваше за себе, за Тарковски и за состојбите на рускиот филм. Извор: Нова Македонија.

Руската актерка Наталија Бондарчук беше гостинка на ретроспективата на филмови на Андреј Тарковски. Во интервју за редакцијата на „Руска реч на македонски“ таа зборуваше за себе, за Тарковски и за состојбите на рускиот филм. Извор: Нова Македонија.

Изминатата недела Македонија беше почестена со една особена манифестација, чија главна цел беше презентација на филмовите на големиот руски режисер Андреј Арсенјевич Тарковски. На презентацијата на филмовите како специјален гостин допатува и главната актерка во филмот „Соларис“ Наталија Сергеевна Бондарчук, која нѐ удостои со ексклузивно интервју. Редакцијата на „Руска реч на македонски“ за ова интервју подготви неколку постскриптични прашања за неа како личност и актер, за Тарковски како нејзин близок човек, но и за состојбата на современиот руски филм. Наталија Бондарчук со задоволство одговараше на овие прашања...

Руска реч на македонски: Која сте Вие: Хари или Наталија?

Наталија Бондарчук: Јас сум Наталија Сергеевна Бондарчук. Кога почнав да играм драмски улоги како што се мадам де Ренал, Хари, Марија Волконскаја, сфатив дека актерите во никој случај не треба да се персонифицираат со ликот што го толкуваат, зашто тоа се граничи со содржината. Јас сум Наталија Сергеевна, која ги играше овие улоги.

РРМ: Дали како млада актерка, сфаќавте дека вие не сте Хари, туку дека сте Наталија Сергеевна?

Н.Б.: Токму тоа е цената што ја плаќаат младите актери за несфаќањето. Во извесен степен јас бев заштитена од тоа, зашто бев студентка на Герасимов. Еднаш на сцената се обидов да се соединам со мадам де Ренал, зашто Герасимов ми поткажа една многу интересна работа, дека тој си ја замислува како голема католка која лежи на подот на Нотр Дам како распната на крст и не може да стане зашто на неа натежнал гревот. На една проба јас си бев претставила дека лежам не на сцената, туку на камениот под на Нотр Дам и не можев да станам. Герасимов ме поткрена. Тој ме караше: Што правиш?! Никогаш не треба во целост да се асоцираш со ликовите што ги толкуваш! Тоа е така, зашто таа ситуација ве води надвор од рамките на психичкото постоење на човекот. За жал, такви примери постојат многу. Постоеле случаи кога актерите кои играле умирање, навистина умирале на сцената. Тоа е многу тенка линија и затоа треба да се внимава на неа, зашто ако не си доволно блиску до неа, се чувствува твоето „јас“ и тогаш се добива фалш на сцената, а доколку се премине таа граница, тогаш тоа веќе е психијатрија. Затоа многу долго актерите не ги погребувале на гробишта, не ги пееле, зашто тие во себе содржеле ралични луѓе и делумно судбината на моите ликови е слична на мојата судбина.

„Во тие моменти се чувствував како Наталија, но постоеше синдромот Хари, јас самата така го нареков, а тоа се моментите од животот кога не можеш да бидеш заедно со саканата личност“. Извор: Сцена од филмот „Соларис“.

РРМ: Дали вие одевте по таа црвена линија, имајќи го предвид моментот од вашиот живот кога Тарковски ви изјавил љубов, а потоа вие сте сакале да се самоубиете? Дали тогаш почувствувате дека вие сте Хари?

Н.Б.: Сум одела по таа линија. Во тие моменти се чувствував како Наталија, но постоеше синдромот Хари, јас самата така го нареков, а тоа се моментите од животот кога не можеш да бидеш заедно со саканата личност. Тоа е истата онаа сцена од филмот „Соларис“ кога тој вели дека ќе излезе од собата, а таа му вели дека не може да излезе. Кога тој ја прашува зошто, таа му одговора дека не може да живее без него. Тогаш таа ја крши вратата со своето тело. Тоа е онаа љубов, која во одредена степен е зависност од некој човек. Младите тоа воопшто не го разбираат. Таа е смртно вљубена и тоа е таа линија која е многу опасна. Денес психолозите во училиштата работат на тој проблем, зашто не сите момчиња и девојки можат да го издржат тој тест на првата љубов, тие се суицидални. Јас го поминав тоа, но обидот за самоубиство е грев, тоа е недовреба кон својата душа, недоверба кон својата судбина и недоверба воопшто. Јас сум толку добра и заминувам од овој живот, а вие сте толку лоши и вие останете во овој живот. Еднаш присуствував на една средба на која беше и еден човек, кој уште додека беше жив беше прогласен за светец. Таму беше и еден млад човек кој рече: Знаете, јас многу сакам да му помогнам на светот, но светот е толку нехармоничен, во него има толку гадости. Отецот, пак, му рече: Дете мое, стани подобар и светот ќе стане подобар.

РРМ: Кога станува збор за довербата, се поставува едно прашање во врска со Андреј Тарковски, со кого вие сте биле мошне блиска. Тој веруваше ли во себе?

Н.Б.: Понекогаш не. Тој беше во извесна смисла непостојан човек, непостојан во таа смисла што денес зборува едно, а утре нешто сосема друго и тоа спротивно. Тој воопшто не беше едноставен човек, многу често се лутеше. Неговиот нервен систем беше ослабнат уште во времето на Втората светска војна, од глад, од студ, од тоа што немаше татко итн. Јас многу добро ја разбирам Марина Тарковска, сестрата на Андреј, ние со неа сме многу блиски и многу сме слични со неа. Тој еднаш ми призна дека ме избрал мене за улогата во „Соларис“ зашто многу сум била слична со неа, со неговата сестра. Тој беше голем невротик, многу беше нервозен. Тој се плашеше некој да не му се појави зад грб, оти, не дај Боже, можат да го удрат со нешто тешко. Но притоа, тоа беше човек кој беше мошне близок до културата. Тој ја познаваше музиката, го познаваше сликарството, тој прекрасно се разбираше во литературата и од своето семејство тој го имаше наследено кревкото, па дури и болно, восприемање на овој свет. Мене ми е многу жал што тој самиот има одиграно многу малку улоги, зашто, на пример, тој самиот прекрасно би го одиграл Хамлет. Тој го постави „Хамлет“, но не се дрзна да го толкува, а ќе го направеше тоа подобро од кој и да е друг, доколку се најдеше режисер кој ќе се справеше со него.

„Јас многу добро ја разбирам Марина Тарковска, сестрата на Андреј, ние со неа сме многу блиски и многу сме слични со неа. Тој еднаш ми призна дека ме избрал мене за улогата во „Соларис“ зашто многу сум била слична со неа, со неговата сестра.“ Извор: Сцена од филмот „Соларис“.

РРМ: Можноста за вашата последна средба со него во болницата во Париз беше спречена од страна на вработен во амбасадата на СССР во Франција. Сметате ли дека, можеби, така е и подобро, а ако не, што ќе се случеше?

Н.Б.: Не, јас сѐ уште жалам што не се случи таа средба. Не знам, можеби за нас тоа ќе беше момент на проштевање еден на друг. Кога човек заминува од животот, тој секогаш сака некому да му каже „прости ми“.

РРМ: Вие му простивте ли нему?

Н.Б.: Јас секогаш сум му простувала!

РРМ: А, тие простувања биле веднаш или по извесно време?

Н.Б.: Не знам, сметам дека простувањето е процес. Во овој живот многу е тешко да се сретнете и сосема е невозможно да се разделите. Затоа, за мене, Андреј Арсенјевич е жив човек. Сето тоа е процес, а процесот е сложена работа, зашто нему и таму не му е многу убаво. Јас постојано го сонувам. Последниот сон со него беше пред да дојдам во Македонија. Мене ми се сони тунел, а тој одеше во него со некое малечко девоче и се обидуваше да излезе од тунелот, а јас се обидував да им помогнам. Притоа, јас не чувствував никаков страв, ниту за нив, ниту за себе. Тоа ќе да беше некаков предвесник. Неодамна бев во Бугарија и во Венеција, но тука јас се сретнав со некакво посебно внимание и некакво посебно чувство и восприемање на Тарковски. Се чувствува дека тука е воспитана публика на која ѝ се потребни такви филмови. Јас не верувам дека публиката што дојде на филмовите на Тарковски, нема да гледа некакви „Расипани јајца“ или нешто слично што се снима во денешницата кај нас. Ним им е потребен Тарковски, но тоа е реткост, тоа е исклучок, за тоа е потребно луѓето да бидат така воспитани.

„За жал, рускиот филм го нема повеќе. Го снема кога го урнавме големиот руски филм од советскиот период и не го доизградивме нашиот национален руски филм.“ Извор: Нова Македонија.

РРМ: Кога првпат сте го виделе Тарковски сте имале тринаесет години. Колку се измени тој во текот на животот?

Н.Б.: Тој беше многу весел човек. Сакаше интересно да се облекува, беше човек со стил. Тој не сакаше ништо што не е средено, стокмено. Тој можеше да дојде, за да ја види сценографијата и ќе видеше некој маана, па ќе кажеше: Не сте залепиле добро. Кај Тарковски не можеше да има нешто што не е доработено. Тоа е исклучок од правилата и, воопшто, Тарковски самиот беше исклучок од правилото. Тој знаеше многу убаво да свири на гитара, тој пееше, ги пееше песните на Висоцки, со кого многу се дружеа. Андреј можеше да умре од глад при полн фрижидер. Тој беше несамостоен маж, тој зависеше од жената која го хранеше, го поеше, го облекуваше итн.

РРМ: Како се гледате себеси во современиот руски филм?

Н.Б.: Никако не се гледам во рускиот филм. За жал, рускиот филм го нема повеќе. Го снема кога го урнавме големиот руски филм од советскиот период и не го доизградивме нашиот национален руски филм. Ова се случува зашто американскиот, односно холивудскиот филм, во целост победи на руската територија. Не знам кога повторно ќе се случи ренесансата на нашиот кинематограф, иако ние имаме многу добри филмови, но никој не ги гледа, зашто многу малку се прикажуваат.

РРМ: Кој е виновен за ваквата состојба?

Н.Б.: По сѐ изглед ние, секогаш ние самите сме си виновни. Ние не се почитуваме себеси. Зошто јас сега се занимавам со детските филмови? Ние снимаме филмови во 3-де, ги користиме најновите технологии и го правиме тоа за да ги собереме луѓето што сакаат да одат на кино со своите деца, зашто кај нас повеќе нема филмови за деца. Мојот филм „Бамби“ за три недели го видоа седум милиони деца. Тогаш имаше детски кина во секоја населба, но сега повеќе ги нема. Сите прашуваат: Што да се прави со рускиот филм? Јас сметам дека треба да се обединиме со европскиот филм. Едноставно, за нас не постои друг пат. По духот ние сме блиски со Европа. Европа, исто така, не снима едноставно филм, повеќе држави снимаат еден филм заедно. Тоа е огромна сума пари, за кои не се наоѓа едноставно некој добар човек што ќе ти ги даде туку-така. Со моето доаѓање во Македонија се надевам дека ќе успееме да се договориме за снимање заеднички филм. Мислам дека тоа е вистинскиот пат. Треба да научиме да се обединуваме во име на филмот.

Сите права ги задржува „Росијскаја Газета“.

Овој веб-сајт користи колачиња. Кликнете овде за да дознаете повеќе.

Прифати колачиња