Влезот во НАТО ја дестабилизира Црна Гора

Кога станува збор за протестите што непрекинато се одвиваат во Црна Гора од 27 септември, би сакал да ги истакнам следниве особености:

Прво, вистинската причина за ваквите граѓански акции е натрупаното незадоволство поради негативните последици од долгогодишната политика насочена на предавање на елементот на националниот суверенитет на Црна Гора на управување на надворешни сили. Поради тоа, зад фасадата која изгледа како обновување на државноста и процес кој се нарекува евроатлански интеграции создадено е мноштво внатрешни проблеми и конфликти.

Нељубезното лице на Црна Гора

Црна Гора, поддржувајќи ги САД и ЕУ, им се приклучи на санкциите против Русија „поради ситуацијата на Крим“. Премиерот Мило Ѓукановиќ на трансатлант-  скиот самит во Брисел ги увери европските чиновници и американските конгресмени дека главен приоритет на Црна Гора е членството во НАТО и во ЕУ и дека на патот кон оваа „највисока цел“ е подготвен да направи многу работи. 

Второ, за разлика од сценаријата на портокаловите револуции, во акциите во Подгорица не настапуваат странски нарачатели и спонзори. Црногорските протести имаат општонационален и општограѓански карактер, и пореди тоа барањата на учесниците на протестите заслужуваат внимание и почит.

И трето, не може да се каже дека сегашните протести се насочени против НАТО. Проблемот на негативните последици од влегувањето на Црна Гора во НАТО треба да се согледаат во смисла на катализатор на цел еден комплекс социјално-политички и економски спротивности во оваа земја.

Сметам дека за решавањето на кризата е неопходен национален дијалог кој би бил насочен на стабилизација и реализација на понатамошните легитимни политички реформи.

Во постоечката ситуација посетата на раководството на НАТО и пропагандистичката кампања околу можната покана во алијансата само додава масло на огнот од социјално-политички конфликт кој се разгорува во Црна Гора. Само со логиката на блоковската експанзија можат да се објаснат напорите што НАТО ги вложува во врбување на малите балкански држави, додека од друга страна ги игнорира нашите предлози за соработка во борбата против  вистинската опасност што ја претставува терористичката организација Исламска држава. Колку се тешки и трагични последиците од експериментите поврзани со создавање на протекторат од страна на НАТО е добро познато и во Црна Гора и во целата поранешна Југославија, на Блискиот Исток, вo Северна Азија, во Грузија и во Украина.

Поради тоа, не е случајно што во Црна Гора на членството во НАТО во последно време се спротивставува мнозинството на парламентарната опозиција, и Српската православна црква, и многубројни општествени организации и медиумите. Вакво нешто не би било можно доколку граѓаните на Црна Гора не би ги поддржувале овие напори. Дури ни на гласањето за Резолуцијата за поддршка на интеграцијата во НАТО усвоена на 17 септември не беше обезбедено двотретинско мнозинство, колку што е потребно на лобистите за НАТО за парламентарна процедура за фактичко влегување во Алијансата. Ова всушност претставува фијаско на политиката која со години е водена во правец на вовлекување на земјата во НАТО.

Ние внимателно го следиме развојот на ситуацијата во Црна Гора и ја делиме загриженоста на нејзините политичари, на духовните и на граѓанските лидери, а тие се однесуваат и на можното влошување на повеќевековните добри односи помеѓу Русија и Црна Гора. Блоковската зависност веќе нанесува директна штета на руско-црногорските односи, меѓу другото во вид на антируски санкции, и има негативен тренд во контекст на приближување на Црна Гора кон Алијансата.

Борбата против современите предизвици и опасности сведочи за неприфаќањето на продолжувањето со практиката на правото на донесување исклучителни одлуки во прашањата поврзани за архитектурата на безбедноста на мултиполарниот свет.

Кога станува збор за безбедноста и за територијалната целосност на малите земји како што е Црна Гора, станува актуелно барањето и формирањето на неблоковски решенија.

Колку што мене ми е познато, многу општестевенополитички сили во Црна Гора се заинтересирани за дискусија на оваа тема. Со оглед на историската блискост на народите на Русија и на Црна Гора, особена улога во развојот на дијалогот треба да има граѓанската дипломатија. Важен фактот е и поголемиот степен на присуство на вести од Црна Гора и од целиот балканско-црноморски регион во руските медиуми.

Сергеј Железњак е потпретседател на Државната Дума на Руската Федерација и заменик на генералниот секретар на партијата Единствена Русија.

Сите права ги задржува „Росијскаја Газета“.